ลูกเป็ดถามแม่เป็ด..?
“แม่จ๋า… ทำไม แม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย
พอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอจ๊ะ“
แม่เป็ดตอบ!! “ไม่หรอกจ๊ะ..”
เมื่อเราโตขึ้นเราจะเหลือคนที่รักเราจริงๆต่างหาก
เราจะมากที่คุณภาพไม่ได้มากที่จำนว น
เวลาจะคัดสรรคนที่เหมาะสมและมีคุณภาพไว้กับเรา
ถ้าเป็นมิตรที่เหลือ ก็จะเป็นมิตรที่มีคุณภาพและรักเรา
ถ้าเป็นศั ต รู ที่เหลือ ก็จะเป็นศัตรูที่จะเป็นแรงผลักดัน ใ
ห้เราต่อสู้เพื่อที่จะก้าวหน้าต่อไป“
แม่เป็ดตอบพลางเดินนำต่อไป..!!
ลูกเป็ดถามต่อ..?
“แล้วถ้าวันหนึ่ง หนูโตพอที่จะเลือกทางเดินเองได้
แม่จะไม่ทิ้งหนูไปไหนใช่ไหม“
แม่เป็ดตอบ!! “เมื่อวันหนึ่งหนูเลือกทางเดินได้เอง
แม่ก็ยังจะคอยอยู่ข้างๆหนูเหมือนเดิม
แต่เมื่อหนูโตขึ้น หนูต้องหาใครสักคนมาเดินข้างกาย
แม่ก็จะถอยมาวิ่งข้างหลัง แต่ยังคงเฝ้ามองหนู
จนวันหนึ่งที่แม่วิ่งไม่ไหว แม่ก็จะหยุด แล้วมองหนู
ต่อไป หรือจนวันหนึ่งที่แม่ต้องจากไป
แม่ก็ยังจะวิ่งอยู่ในใจของหนูตลอดกาล
ชีวิตคือการก้าวเดินไปข้างหน้า แต่หนูจงจำไว้ว่า..
การก้าวไปจะมีคุณค่า เราจะต้องไม่ลืมคนข้างๆ
หรือแม้แต่ข้างหลัง เพราะนั่นคือพลังทั้งหมดที่คอย
ผลักดันหนูให้ก้าวไปพร้อมกับพลังของตัวหนูเอง”
ยิ่งโต…ยิ่งเดินลำพังมากขึ้น
ยิ่งสูงขึ้น…ยิ่งรู้ว่าคนที่เดินร่วมทางมากับเราค่อยๆ
หายไปทีละคนๆ ท้ายที่สุด เราจึงพบว่า…
เพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตเราก็คือ…”ตัวเราเอง”
จงแยกให้ออก “ระหว่างมิตรภาพ กับผลประโยชน์”
ต่อให้เป็นคนโปรด “หมดผลประโยชน์ เขาก็ไม่เอา”
สื่งที่หายากที่สุด ก็คือ “ความจริงใจ”
น้ำทะเลอาจทำให้รอยเท้าของเราจางหายไป
แต่น้ำทะเลไม่อาจทำให้เราลืมว่าเรามาจากไหนและมากับใครหรอกนะ
แม่เป็ดตอบและยิ้มให้ลูกเป็ด
ลูกเป็ดไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินช้าลง..
แม่เป็ดสงสัยจึงถามว่า… “ทำไมเดินช้าจัง”
ลูกเป็ดส่งยิ้มหวานไปก่อนตอบไปว่า…
“ก็หนูอยากมีเวลา เดินกับแม่นานๆไง”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น