ใช้เวลาอยู่กับลูกให้คุ้มค่าที่สุด เพราะเราจะมีเวลากับเขามากที่สุดก็เพียงระยะ 10 ปีแรกเท่านั้นเอง
พอหลังจากนั้น เวลาที่จะได้อยู่ด้วยกันจะเริ่มลดลง ซึ่งในปีแรกนั้น
เราจะได้อุ้ มลูกนอน 6 เดือนแรก แล้วพอจากนั้น “ลูกจะนอนได้เอง”
เรามีเวลาในการอุ้ มลูกก็มีแค่ 1 ปีเท่านั้น เพราะว่า…หลังจากนั้น “เขาก็เดินได้เอง”
เราก็มีเวลาในกอด เล่นกับลูกได้เพียง 2 ปีเท่านั้น พอหลังจากนั้น “เขาก็ไม่ยอมให้กอดนานๆ”
แล้วเราก็จะมีเวลาพูดให้ลูกฟังเพียงแค่ 3 ปีแรกเท่านั้นเพราะ.. หลังจากนั้น “เขาจะเริ่มไม่ฟังเราแล้ว”
เรามีเวลาอยู่กับลูกตลอดเพียง 10 ปีเท่านั้นเองเพราะ..หลังจากนั้น
“เขาจะไม่ยอมอยู่บ้านกับเราและอย ากจะอยู่กับเพื่อนมากกว่า”
เราก็จะดูแลลูกได้อ ย่ า งดีที่สุดก็เพียง 15 ปีแรกเท่านั้นเอง เพราะ…หลังจากนั้น
“เขาก็ไม่อย ากให้เราดูแล เขาเองก็มีชีวิตของเขา”
และบางคนก็สามารถดูแลตัวเองได้แล้ว ไม่อ ย า กจะเป็นภาระของใคร
ลูกเองเขาก็ต้องการจะมีใช้ชีวิตของเขา มีแบบแผนชีวิตของตัวเอง หลังจากนั้น
“เราอาจจะไม่ได้เจอลูกเลย เวลาอาจจะไม่ตรงกันแล้ว เวลาของใครสักคนก็หมดลงเหมือนกัน”
ในวันที่ลูกยังอยู่กับเราก็ควรจะใช้เวลาอยู่กับลูก ให้คุ้มค่า.. พอเขาโตแล้ว
เขามีครอบครัว มีภาระหน้าที่ มีเป้าหมาย มีความฝันเป็นของตัวเอง
เขาเริ่มทำงานและเริ่มมีเวลาน้อยลงแล้ว วันนั้นมันมาถึงแน่นอนก็อย่ าได้ยึดติดอะไร
เพราะนั่น มัน คือ “ชีวิตของเขา”
คุณเองก็มีชีวิตของคุณไม่ควรจะวางความคาดหวังอะไรไว้กับลูก
เพราะ ถ้าคุณรักลูก “คุณจะไม่เอาภาระเอาความคาดหวังอะไรของตัวเองไปให้เขาแบก”
ในช่วงเวลาที่ตั้งแต่แรกเกิดไปจนถึง 15 ปี เรายังอยู่กับเขาได้เต็มที่
คุณต้องรู้จักบ่มเพาะและเก็บเกี่ยวความสุขดีๆ จากการได้อยู่กับลูก ก็จงกอบโกยช่วงเวลานั้นไว้ให้ดี
“ไม่มีพ่อแม่คนไหนดีพร้อม 100% หรอก
เพียงแต่ในทุกวัน เราต้องทำบทบาท
ให้สมกับได้ชื่อว่าเป็นพ่อแม่..ก็เท่านั้น”
ขอบคุณบทความ k r u s tory.com
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น